Eserlerinde İstanbul ve özellikle Tarihi Yarımada’ya yönelik tutkusu gözlemlenen Çelik, şunları kaydetti:
“Zannediyorum İstanbul’da bir tek yokuşlar değişmiyor. Yokuşlar, hep denize iniyor. Geçmişe baktığımda benim gözümde hep bir denize inme hali var. Ruhumun, denize aktığı bir hal var o günleri hatırladığımda. Yarımada’da büyüdüğüm için kendimi çok şanslı hissediyorum. Özellikle edebiyata merak sardığımda, (Tarihi Yarımada) hem edebiyatımı büyüttü hem de beni büyüttü diyebilirim.
Sarhoşların Perşembesi’ni yazmak 5 yıl sürdü ve bu 5 yıl boyunca hep karakterlerimle yaşadım. Roman bitse de karakteri bitiremiyorum, karakterimi öldürmek istemiyorum. Karakterlerimle birlikte yaşıyorum ve her karakterimden bir parça taşıyorum. Karakterlerimle taşıdığım bağ sağlamdır.
Romanda mülteciler var, müteahhit bir ‘beyefendi’ karakteri var -şehrin dönüşümüne katkıda bulunmuş- beyefendinin yardımcısı var. Beyefendi rahatsızlığından dolayı sağlıklı düşünemiyor; burada da iktidar devreye giriyor. Bir iktidar yavaş yavaş erimeye başladığında başka bir iktidar ortaya çıkar. Sonuçta ‘beyefendi’ iktidarını kaybediyor, onun yerine iktidarı ele geçiren kişi ise yardımcısı.”
Jaklin Çelik, son romanı ‘Sarhoşların Perşembesi’nde arafta kalmanın çaresizliğini, yoksulların işaret dilini, yaşamın ortasında sınır çizgisi gibi duran saklı şarap mahzenlerini insanın yüreğine dokunan, sokulgan ve ince bir üslupla anlatıyor.
