Daha yüksek olan eleçek modelleri ise, yalnızca çok varlıklı kadınlar tarafından takılabilirdi. Bu baş aksesuarını takan kadınların soylu olduğu hemen anlaşılırdı.
Varlıklı kadınların başlarında taşıdıkları eleçeklerde kullanılan kumaş, 30 metreyi bulabilirdi. Bu uzunluk, yaklaşık 10 katlı bir binaya tekabül ediyor.
Tipik bir Kırgız kadının eleçeğinde kullanılan kumaş uzunluğu ise yaklaşık 5 ila 7 metre arasında değişmekteydi.

Göçebe bir yaşam süren Kırgızlar için, söz konusu baş aksesuarları oldukça kıymetliydi. Kadınlar gerektiği takdirde başlarındaki eleçeğin kumaşını yeni doğan bebekleri kundaklamak için de kullanırdı, göç esnasında hayatını kaybedenlerin kefenini sarmak için de.
Süslü Kırgız kadınları, kimi zaman eleçeklerini kırmızı ipek kumaşlarla da süsleyebiliyorlardı. Zamanında bu durum, zenginliğin bir simgesi olarak görülüyordu.

Şökölö isimli baş aksesuarları, tüm Kırgız gelinleri tarafından takılabilen bir aksesuar değildi. Zira sıradan aileler, bu lüks aksesuarın maliyetini karşılayamazlardı.
Baba evinden ayrılan yeni gelin, yalnızca 5-6 gün boyunca bu aksesuarı başında taşır ve ardından zamanı geldiğinde kız kardeşinin de kullanabilmesi için ailesine geri teslim ederdi.

Söz konusu aksesuarın yüksekliği, 22 ila 30 santimetreyi bulmaktaydı. Kar beyazı bir keçeden yapılır ve dışı kırmızı yeşil ya da mavi kumaşlarla süslenirdi. Kimi zaman püsküller ve kadife detaylarla da bu süs abartılırdı.

Ancak günümüzde kalpakların renginin bu tür geleneklerden çok, modayla ilintili olduğu düşünülüyor. Önceleri yalnızca siyah ve beyaz olan kalpaklar, 1870'li yıllardan itibaren farklı renklere bürünmeye başlıyor.

Etnograf Nazira Momunbayeva, "Rus fabrikalarında üretilen kadifeler, Orta Asya'nın dört bir köşesine yayıldı. Bu neticede de terziler, pek çok renkten kalpaklar yapma imkanına sahip oldu" sözleriyle bunun nedenini anlatıyor.